kwentong singkwenta sentimos

"TOLLGATE! TOLLGATE!" sabi nung mamang driver. "isa na lang aalis na!"

ayokong ma-late sa pupuntahan ko kaya sumakay na 'ko. tang'na, hindi pa ko nakakaupo pinaandar na kaagad yung dyip. syempre hawak naman ako sa handrail para hindi ako sumemplang.

lakad.. lakad.. lingon.. lingon.. huh?!

anak ng patuka, manong! wala na palang uupuan. syet naman..

"sa kanan, sa kanan. sampuan 'yan." sabi nung driver habang pasilip-silip sa salamin.

may katamarang umurong ang mga pasahero para paupuin ako. halatang napilitan lang. kahit na kapiranggot lang ang espasyo, pinilit kong maipasok ang hindi naman kalakihan kong wetpaks.

syet talaga. hirap maging paningit! pinagpawisan ako ng malagkit dahil sa init at sobrang sikip. nangatal ang mga tuhod ko habang pilit kong pinipigilan na tuluyang malaglag sa kinauupuan.

after ilang minuto..

"ma, kanto lang!" sabi nung lalaki sa likod sabay katok sa kisame ng dyip.

baba si kuya.. urong.. urong.. urong.. ayos! at tuluyan ko na ngang naipasok ang kanina pang namamawis kong wetpaks!

ang sarap ng pakiramdam ng nakaupo. kaya naman hindi nakapagtataka na yung mga taong nakaupo na, parang ayaw nang bumaba pa. kumportable eh. karamihan kapit-tuko sa pwesto kapag andun na.

"makikiabot nga po ng bayad." nag-abot ako ng sampung piso sa katabi ko na nag-abot naman sa katabi ng katabi nya na nag-abot naman sa mamang driver.

"tollgate lang ho 'yan, galing terminal." dagdag ko nang binibilang na ni manong driver ang bayad ko.

dedma si manong. hanep, parang 'alang narinig. naghintay ako ng ilang minuto sa sukli kong singkwenta sentimos.

makalipas ang 5 minutes..

"manong tollgate lang ho yung ten pesos kanina. galing terminal ho yun." medyo nilakasan ko na yung boses ko.

napatingin si manong sa salamin. parang nagulat ata sa lakas ng boses ko. napansin ko nakatingin din lahat ng pasahero sa 'kin.

"O! ETONG SUKLI MO! PARA SINGKWENTA LANG..KUNG MAKAHINGI KA NG SUKLI..."

nagulantang ako sa sagot ni manong! nagalit yata. padabog na iniabot yung sukli ko habang bumubulong-bulong.

tuluyan ng uminit ang ulo ko.

"SALAMAT HOOOO!" mas malakas kong sagot sabay lagay ng sukli sa bulsa ng polo ko.

tawanan lahat ng pasahero. di ko alam kung kanino sila natatawa. kay manong driver ba o sa mga sarili nila?

hindi naman ako kuripot at lalong hindi rin ako madamot. sa ganang akin lang, pinaghihirapan ko lahat ng kusing na ginagasta ko. at mahirap kumita ng pera ngayon.

bago ako bumaba ng dyip, umandar na naman ang kaepalan ko. "MANONG, SA SUSUNOD 'WAG PO KAYONG MADUGA. ANG TAMA PONG MAG-SUKLI, MADAMI ANG SUKI. YUN LANG PO!"

tawanan na naman lahat ng pasahero. pati ako.

nakapayong akong naglalakad nang may lumapit na bata sa 'kin na nakaladlad ang kamay.

"kuya, pangkain lang." sabi nung bata.

hindi ko ugaling magbigay ng limos at dededmahin ko na sana nang maalala ko ang singkwenta sentimos na sukli ko.

"o, eto."

akala ko magagalit yung bata dahil singkwenta lang ang ibinigay ko. pero sa halip, napangiti ito. napansin ko na meron s'yang dinukot sa nang-gigitatang nyang bulsa - dalawang bente singko sentimos.

napangiti din ako at patuloy na naglakad palayo.

nang lingunin ko ulit yung batang nanlilimos, nakita ko na may hawak na syang lollipop.

naisip ko malaki pa din pala ang halaga ng ibinigay ko. singkwenta sentimos man, kapag sinamahan mo ng isa pang singkwenta sentimos, ay pwedeng maging isang matamis na kendi... kendi na para sa batang iyon ay pantawid gutom din.